دو غزل

هواى وصال

در پیچ و تــــــــاب گیسوى دلبر، ترانه است             دل بـــــــــــرده فدایى هر شاخ شانــــــه است

جان در هــــــــواى دیدن رخسار ماه توست             در مسجد و کنیســــه نشستن بهانــــــه است

در صیــــــــد عــــــارفان و ز هستى رمیدگان            زلفت چـو دام و، خــــال لبت همچو دانــه است

انـــــدر وصــــــــال روى تو اى شمس تابناک            اشکــــــــم چــــو سیل جــانب دریـــا روانه است

در کــوى دوست، فصل جوانى به سر رسید             باید چــــــه کرد؟ این همه جــور زمـــانــــه است

امــــــواج حُسن دوست، چو دریاى بى‏کران              این مستِ تشنه کــــامْ غمش در کــــرانه است

میخـــــــــــانه در هواى وصالش طرب کنان               مطرب به رقص و شـــادى و چنگ و چَغانه است

طبیب عشق

غـــــــــــم دل با که بگویم که مرا یارى نیست         جز تـــــــــو اى روحِ روان، هیچ مددکارى نیست

غم عشق تو به جان است و نگویم به کسى           که در این بــــــــادیه غمزده، غمخوارى نیست

راز دل را نتوانــــــــــــــــــم به کسـى بگشایم           که در این دیــــــــــــر مغان رازنگهدارى نیست

ساقى، از ساغـــــر لبـــــریز ز مـــى دم بـربند            که در این میکـــــده مى‏زده، هشیارى نیست

درد من، عشق تــــــو و بستر من؛ بستر مرگ           جز تواَم هیچ طبیببــــــى و پــــــرستارى نیست

لطف کن، لطف و گـــــــذر کن به سر بـــالینم              که به بیمــــــــــارى من جان تو، بیمارى نیست

 قلـــــــــم ســـــرخ کشم بر ورق دفتر خویش              هان که در عشق من و حُسن تو، گفتارى نیست